wyprawa na biegun północny ; )

Widok Bałtyku tego roku robi szczególne wrażenie.A ponieważ Szczecin, jak myślą niektórzy, leży nad morzem, wsiadłyśmy z Agą do pociągu i po niespełna półtorej godziny wybiegłyśmy jak szalone z wagonu.Wybiegłyśmy, bo jakoś tak się zagadałyśmy, że gdyby nie Aga, pojechałybyśmy dalej. No, ale się udało i zakładając płaszcze dopiero na peronie, owijając się szalikami i wciskając czapki, śmiałyśmy się z naszego zagapienia.
Międzyzdroje zimą są puste, ale odgłos przewalających się przez miasteczko tłumów, sklepików- jeden przy drugim oferujących pamiątki rzeszom turystów teraz zamkniętych na cztery spusty, dźwięki reklamujących się ulicznych sprzedawców różnych atrakcji huczały spod zwał śniegów, wydobywały się spod zasuniętych okiennic, dudniły upchane w zakamarki tego tętniącego życiem letniska. Tymczasem wiatr świstał realnie, przelatując przez molo i zamiatając gromady mew to z prawej na lewą, to znów z lewej na prawą stronę.
Plaża podzielona była zasiekami śniegowych gór oddzielających linię pasa nadmorskiego od linii pasa wydmowego.Przekroczyć którąkolwiek wymagało nielada zręczności i przyczepności do tego niezbyt pewnego podłoża. Mnie zdarzyło się na prostym chodniku wykonać ślizg przed nogami rozbawionej Agnieszki, więc wśród tych lodowo-śnieżnych przeszkód starałam się być bardzo uważna.
Widok morza pokrytego taflami lodu, bujającego krami i rozbryzgującego się o zlodowaciały brzeg wydobył z nas pokłady romantyzmu, co zresztą nie było trudne, bo obie mamy te pokłady tuż pod warstwą naszej wierzchniej, widocznej dla świata powłoki.Rzuciłyśmy się więc w wir robienia zdjęć i zachwycania otoczeniem, sytuacją, porą...
Dziś czuję drobne zakwasy w kilku miejscach, oglądam zdjęcia i myślę sobie, że Aga miała znakomity pomysł. I to nie tylko dlatego, że Bałtyk zimą robi wrażenie, ale że przeżyłam udane spotkanie z fajną osobą.