Uwielniam jak powstaje wzór!

Obudziłam się rano pełna emocji po zdarzeniu, które miało miejsce wczoraj.Dialogi, które prowadziłam w swoich myślach nie dawały mi spokoju.Na sen też już raczej nie było szansy, więc co... decoupage! Świecznik i podkładki pod kubki dla Elizy do jej świeżo wymalowanego pokoju. I kiedy tak kleiłam, układałam, komponowałam, moje myśli zaczęły zwalniać, poukładały się w inne, spokojniejsze kombinacje i powoli zaczęłam odzyskiwać równowagę.Wtedy właśnie naszła mnie taka reflekcja, że zarówno w życiu, takim często składającym się z różnych nie bardzo wiążących się ze sobą kawałeczków, jak i w decoupage'u, patchworku itp. najbardziej radosny i twórczy dla mnie jest ten moment, gdy kawałeczki, które niedawno należały do obcych sobie rzeczywistości i same w w sobie nie wydawały się już może ciekawe, ułożyły się w nową formę, zyskały nowy, zaskakujący i nierzadko piękniejszy sens.Dla tego momentu, dla tej chwili, lubię tworzenie.W życiu to jest trochę bardziej skomplikowane, a i efekt nie zawsze doczekany, a jednak to podobieństwo daje nadzieję, że choćby resztki, które mamy do zagospodarowania wydawały się niespójne, bylejakie, mało ineresujące,bez szans, to jednak dobry Artysta potrafi dostrzec i skomponować z nich coś niezwykłego, niebanalnego, zaskakująco pięknego.