Co takiego jest w tańcu?

Myślałam, że dzisiejszy dzień, mimo że poniedziałek, będzie przebiegał standardowo.Jednak, zanim jeszcze znalazłam się w pracy, czułam, że idzie mi jak po grudzie. Najpierw pochłonęła mnie czarna przestrzeń szafy. Wszystko, co tam wisiało lub leżało, wydawało mi się jakieś niemodne, niefajne, nie w takim kolorze, deseniu i nie do założenia dziś. Koszmar! Kiedy wreszcie dokonałam jakiegoś wyboru, wcale nie poczułam się lepiej. Jeszcze gorzej było przed lustrem- twarz, która na mnie patrzyła nie dała się dziś skorygować, była "nie teges": jakaś śmieszna zmarszczka pod okiem nie wiadomo skąd i w jakim celu, jakieś zaczerwienienia, pryszcze... Fatalnie! Wzięłam się jednak w garść i zaakceptowawszy siebie z nie lada wysiłkiem wyszłam do pracy.
No, ale tam czaiła się już na mnie Brygada Specjalna:Napięcie w konfidencji z Rozdrażnieniem i Poczuciem niekompetencji.Każde spojrzenie, uwaga pod moim adresem wydawała mi się podszyta spiskiem tych odczuć. Stałam się czujna i zastosowałam technikę obronną pt. "Biorę poprawkę na swoje dziwne samopoczucie i nie przejmuję się czarnymi myślami, które mnie atakują!"Walczyłam zaciekle przez kilka godzin.Po pracy kontynuowałam walkę o siebie, gotując obiad, którego robić nie miałam najmniejszej ochoty i marzyłam o posiadaniu służącej, która by mnie uwolniła dziś od tego obowiązku!
Około 18. niemal przyparła mnie do muru niewinna ochota na małą drzemkę ze zmęczenia.Tylko że gdybym uległa, nie poszłabym na cotygodniowy kurs tańca towarzyskiego, na który chodzę od kilku miesięcy. "Czy i tam czeka mnie jakieś upokorzenie?"- przebiegła czarna myśl chciała mnie pokonać i zmusić do kapitulacji. Nie jestem silną osobą, ale mimo wszystko pracuję nad zmianą jakości swojego życia, więc pomimo lęku, że i tak może być coś, co mnie pokona, zebrałam się w sobie i po 20 minutach już stałam w mojej grupie przed olbrzymim lustrem skupiona całkowicie tylko na krokach, rytmie, harmonii z muzyką i partnerem.Atmosfera zabawy, anegdoty prowadzącego, wyjątkowo dziś przygaszone światło (dzięki któremu nie było widać tego, co mnie dobiło rano), sympatia wyrażana przez pozostałych uczestników i radość, kiedy mogliśmy zatańczyć sambę, rumbę i salsę: że nam wychodzi, że to takie fajne, jak się rozumiemy, że to takie wspaniałe, móc się poruszać z gracją, w rytmie i że inni też tak pięknie wyglądają! Zrelaksowałam się jak co tydzień, odpoczęłam i nabrałam pewności siebie.Co takiego jest w tańcu, że wyzwala tyle takich dobrych emocji!?